Pisma absurdalne

Dokuczył już absolutnie wszystkim. Dokuczył także i mnie. Kilka razy zarzekałem się, że więcej o nim nie napiszę i proszę, jest kolejna odsłona. Cóż, nie mogę się powstrzymać. Temat jest ciekawy. Dobry na każdą okazję. Poza tym, jest tak naszpikowany głupotą, że nie można przejść koło niego spokojnie. Wirus. Nie odszedł. Trwa. Póki co, końca nie widać.  Gospodarka leży i kwiczy. Ludzie tracą pracę. Życie, dotąd takie zwykłe i normalne, zmienia się. Słyszymy coraz to nowe wytyczne, obostrzenia, zakazy i dobre rady. Nie można robić imprez, odwiedzić rodziców, swobodnie iść na siłownię, czy pojechać na wczasy. Nie można nawet tak po prostu iść do lekarza. Wielu z nas pracuje w miejscach, gdzie społeczny dystans istnieje wyłącznie na papierze, no i musimy dusić się w tych idiotycznych maskach. Zresztą, jeśli chodzi o maski, to jest to prawdopodobnie jedyna dobra rzecz, jaką zafundował nam wirus. Dzięki nim świat wyraźnie wypiękniał.  Kto zyskał na wirusie?  Usłyszałem ostatnio od jednego z

Pierwszy września. Czas wracać do szkoły. Magiczna data, magiczny dzień. Od dawien dawna oznacza on koniec wakacyjnej laby dla dzieci i koniec wakacyjnej mordęgi dla rodziców. Dzieci do szkoły wracać nie chcą a rodzice wznoszą dziękczynne modły, że to już. I nic się w tej kwestii nie zmieniło. Ciężkie jest życie rodzica.  Z wirusem czy bez, ciężko czasami patrzeć przez różowe okulary. Na twojej głowie dom i opieka nad młodymi i nikogo nie obchodzi, jak sobie z tym poradzisz, jak się zorganizujesz. A przecież pracować też trzeba. O wolnym czasie praktycznie można zapomnieć i tak w koło Macieju, a końca nie widać.  School run.  W UK jest takie określenie, “school run”. Nazwa pasuje idealnie. Oznacza ona, że wstajesz na biegu, szykujesz dzieci do szkoły a siebie do pracy i wybiegasz, ewentualnie wyjeżdżasz. Pędzisz, odstawiasz dziecko i gnasz do pracy, pracujesz i znowu gnasz, żeby odebrać o czasie, bo jak się tylko trochę spóźnisz, szkoła od razu do ciebie zadzwoni. I tak codziennie, a d

Długo myślałem o tym, że nie napiszę nic o wirusie. O Covid-19. Wszyscy o nim już pisali i jeszcze długo będą pisać. Kilka dni temu grzebałem w papierach i znalazłem swoje zapiski, luźne kartki, sprzed prawie trzech miesięcy. No i jakoś tak postanowiłem dać im szansę… Przecież jeśli nie dam, pomyślałem, to one znikną, przepadną. Kartki pójdą do kosza a tematyka przedawni się bardzo szybko. Wystarczy tylko, że uderzy nas jakiś nowy globalny kataklizm. J est początek maja 2020 i nie bardzo wiadomo, kiedy się to wszystko skończy. Niektóre kraje luzują powoli obo strzenia, a UK się rozpędza. Bijemy już wszystkich w Europie. Ja siedzę w domu już sześć tygodni. Nawet po zakupy nie byłem. Żona jeździ, jakoś tak samo wyszło. Mamy na głowie trójkę dzieci, na okrągło, co nie jest łatwe, a bywa wyjątkowo nerwowe. Ot, szczery byłem, ale czemu nie?  Kogo to dotyczy? Wszystko to, co się teraz dzieje, jest całkowicie nierzeczywiste. Wirus zabija i świat pogrąża się powoli w chaosie. Ja, zamknięty, ob

No, jak się tam panu podobało… “Nad Niemnem”?  Gdzie?  “Nad Niemnem”. Pan oddał książkę, znaczy pan czytał.  Ja? A… To to…         (...) Na przykład jeśli chodzi o tytułowy tytuł, to mam taką uwagę, że… Jeśli chodzi o tytułowe Niemno…  Niemen! Tytułowy Niemen!  Niemen?  Tak, Niemen. Chodzi panu zapewne o to, że Orzeszkowa bardzo dużo miejsca w swoim dziele poświęca opisom przyrody. No tytułowy Niemen o tym świadczy. Jak pan myśli, dlaczego tyle świata przyrody u Orzeszkowej?  Bo dziwny jest ten świat!  Bardzo długo zastanawiałem się, jak zacząć. Co zrobić na początku, bo skoro na początku było Słowo, to znaczy, że jest ono ważne. A co jest ważniejsze, strojenie instrumentu, czy żeby z kopyta? Nie mogłem zdecydować, który kawałek wkleić jako pierwszy i w końcu postanowiłem po prostu napisać coś od siebie. Kilka słów o tym i owym, po co, jak i dlaczego. I wtedy przyplątał mi się ten fragment ze skeczu Kabaretu Moralnego Niepokoju (skecz pod roboczym tytułem “Biblioteka”, radzę sprawdzi