Pisma absurdalne

Pierwszy września. Czas wracać do szkoły. Magiczna data, magiczny dzień. Od dawien dawna oznacza on koniec wakacyjnej laby dla dzieci i koniec wakacyjnej mordęgi dla rodziców. Dzieci do szkoły wracać nie chcą a rodzice wznoszą dziękczynne modły, że to już. I nic się w tej kwestii nie zmieniło. Ciężkie jest życie rodzica.  Z wirusem czy bez, ciężko czasami patrzeć przez różowe okulary. Na twojej głowie dom i opieka nad młodymi i nikogo nie obchodzi, jak sobie z tym poradzisz, jak się zorganizujesz. A przecież pracować też trzeba. O wolnym czasie praktycznie można zapomnieć i tak w koło Macieju, a końca nie widać.  School run.  W UK jest takie określenie, “school run”. Nazwa pasuje idealnie. Oznacza ona, że wstajesz na biegu, szykujesz dzieci do szkoły a siebie do pracy i wybiegasz, ewentualnie wyjeżdżasz. Pędzisz, odstawiasz dziecko i gnasz do pracy, pracujesz i znowu gnasz, żeby odebrać o czasie, bo jak się tylko trochę spóźnisz, szkoła od razu do ciebie zadzwoni. I tak codziennie, a d

Długo myślałem o tym, że nie napiszę nic o wirusie. O Covid-19. Wszyscy o nim już pisali i jeszcze długo będą pisać. Kilka dni temu grzebałem w papierach i znalazłem swoje zapiski, luźne kartki, sprzed prawie trzech miesięcy. No i jakoś tak postanowiłem dać im szansę… Przecież jeśli nie dam, pomyślałem, to one znikną, przepadną. Kartki pójdą do kosza a tematyka przedawni się bardzo szybko. Wystarczy tylko, że uderzy nas jakiś nowy globalny kataklizm. J est początek maja 2020 i nie bardzo wiadomo, kiedy się to wszystko skończy. Niektóre kraje luzują powoli obo strzenia, a UK się rozpędza. Bijemy już wszystkich w Europie. Ja siedzę w domu już sześć tygodni. Nawet po zakupy nie byłem. Żona jeździ, jakoś tak samo wyszło. Mamy na głowie trójkę dzieci, na okrągło, co nie jest łatwe, a bywa wyjątkowo nerwowe. Ot, szczery byłem, ale czemu nie?  Kogo to dotyczy? Wszystko to, co się teraz dzieje, jest całkowicie nierzeczywiste. Wirus zabija i świat pogrąża się powoli w chaosie. Ja, zamknięty, ob

No, jak się tam panu podobało… “Nad Niemnem”?  Gdzie?  “Nad Niemnem”. Pan oddał książkę, znaczy pan czytał.  Ja? A… To to…         (...) Na przykład jeśli chodzi o tytułowy tytuł, to mam taką uwagę, że… Jeśli chodzi o tytułowe Niemno…  Niemen! Tytułowy Niemen!  Niemen?  Tak, Niemen. Chodzi panu zapewne o to, że Orzeszkowa bardzo dużo miejsca w swoim dziele poświęca opisom przyrody. No tytułowy Niemen o tym świadczy. Jak pan myśli, dlaczego tyle świata przyrody u Orzeszkowej?  Bo dziwny jest ten świat!  Bardzo długo zastanawiałem się, jak zacząć. Co zrobić na początku, bo skoro na początku było Słowo, to znaczy, że jest ono ważne. A co jest ważniejsze, strojenie instrumentu, czy żeby z kopyta? Nie mogłem zdecydować, który kawałek wkleić jako pierwszy i w końcu postanowiłem po prostu napisać coś od siebie. Kilka słów o tym i owym, po co, jak i dlaczego. I wtedy przyplątał mi się ten fragment ze skeczu Kabaretu Moralnego Niepokoju (skecz pod roboczym tytułem “Biblioteka”, radzę sprawdzi