Przejdź do głównej zawartości

Dzisiaj każdemu wolno krytykować

Internet to wspaniały wynalazek. Łączy ludzi. Dostarcza informacje i wiedzę. Dzięki niemu życie stało się takie proste. Jednocześnie jest kloaką nieczystości. Nie różni się niczym od szamba, do którego każdy może spuścić, co tylko mu się podoba. Nie dbając przy tym o nic, ani o nikogo.

Czytam sobie doniesienia na znanym i popularnym portalu. Taka tam prasówka. Wojna, trupy, rakiety i kryzys w kraju. Nagle artykuł o Annie Lewandowskiej. Jak to gdzieś tam sobie wypoczywa, pewno po mundialowych emocjach. Pełno takich doniesień, to i człowiek kliknie czasem, mea culpa. Zwłaszcza że tytuł kusi. “Anna Lewandowska pokazała zdjęcie w bikini”. Czytam i oczom nie wierzę, że można takimi pierdołami komuś czas marnować. Potem czytam komentarze pod tekstem. I włos mi się jeży.

Ta pierwsza

Szczerze i między nami: kliknąłem tylko dlatego, żeby zobaczyć Lewandowską w bikini. Nie wstydzę się, każdy by kliknął. Stoi sobie koło białego leżaczka, starannie upozowana, lewa noga do przodu, wszystko ponapinane jak trzeba. Bikini też niezłe, takie jasnofioletowe. Za nią białe panele, nie wiem, czy to jakieś ogrodzenie, czy parawan, ale styl wyraźnie z “Baśni z 1001 nocy”. Obok nogi jakiś kremik, czy inne smarowidło sobie stoi. Hmm. Na drugim zdjęciu (ale już na Instagramie tylko, na portalu tego nie było) sama pupa w bikini, a w ręce ten sam kremik, całkiem przypadkowo frontem do klienta. Sobie myślę, no tak. W bikini pokazuje i zachęca, przy okazji coś reklamuje, czy sprzedaje. Jak to w życiu. Co do zdjęcia, to całkiem fajne. Zgrabna, opalona dziewczyna w bikini, co w tym może być złego? Twarz niespecjalnie było widać, gdyby nie podpis, nikt by nie wiedział, kto zacz.

Pod zdjęciem lawina komentarzy. Nieprawdopodobnych. I prawie wszystkie negatywne. Sucha jak wiór. Cycków nie ma. Talii nie ma zupełnie. Solarium. Pustak. Na mężu karierę robi. Odpuść Robercikowi, on ma grać i być wypoczęty, a nie ciebie w łóżku obrabiać. Trenerka od siedmiu boleści. Celebrytka od siedmiu boleści. Za uczciwą robotę by się wzięła. No ludzie. Naprawdę?

Poziom tekstów na naszych narodowych portalach jest żenująco niski. Nie wszystkich tekstów, muszę być uczciwy. Są też niezłe, pewnie jakieś 0.9 procent. Poziom języka polskiego jest niestety jeszcze gorszy. Zwykle są to kiepskie przedruki, nieudolne tłumaczenia, naiwne i nieporadne. Durnowate. Komentarze pod spodem są jeszcze bardziej durnowate. Większość jakościowo dopasowana do tekstów.

I myślę sobie: co ta biedna dziewczyna komu zrobiła? Nie chodzi po domach, nie kradnie, nie zabija. Nie kłamie, nie pożąda, fałszywego świadectwa nie mówi. Poważnie, nigdy nie słyszałem, żeby o kimś nieładnie mówiła (Robercik zresztą też). Nie grzała dupy za młodu. Bawiła się w karate, startowała i medale zdobywała, krajowo i międzynarodowo. Potem zajęła się fitness. I radzi sobie. A że jest żoną znanego piłkarza? Ma pieniądze i obraca się w innym towarzystwie? Że promuje się w mediach i próbuje wykorzystać swoje pięć minut? Przepraszam, ale nikt jej nic nie dał. To skąd tyle hejtu? Zresztą, jakiego znowu hejtu… Nie cierpię tego słowa. A co to, już własnego języka nie mamy, żeby od innych tanio zapożyczać? Nie stać nas na nic lepszego? Stać. Na Lewandowską nie wylewają żadnego hejtu. Wylewają na nią kubeł pomyj. Naprawdę nie wiem, z jakiego powodu.

Dziewczyna ma się czym pochwalić. Ładna, choć to rzecz gustu. Po trzydziestce, dwójka dzieci i wygląda jak nastolatka. Każdy by tak chciał. Zlitujcie się, zajmuje się przecież fitness. Czy byłoby wam lepiej, gdyby obwisły bebzon obijał jej się o kolana? To by wam pomogło? Otóż nie pomogłoby. Wtedy by było, że gruby spaślak. Że blada. Talii nie ma. Cycki wiszą do pasa. Do tego nieśmiertelny “pustak” i wykorzystujący sławnego męża nierób.

A spojrzyj jeden z drugim w lustro przy okazji. Takiś ładnie opalony? Takaś zgrabna? Każda ma akuratne, fajne cycki? Proste nogi? A ty co, chłopaku? Kiedy ostatni raz widziałeś pod prysznicem własnego siusiaka bez gmerania pod piwnym fałdem? Innych się czepiasz, a do zawiązania butów musisz przysiadać?

Ta druga

Kolejny artykuł. Tym razem o tym, jak Joanna Racewicz pozdrawia z Lizbony. Klikam, patrzę. Lubiłem Racewicz, dawno temu, jak jeszcze “Panoramę” prowadziła. Fajnie prowadziła. I ładna dziewczyna była. Teraz patrzę i cóż, trochę się zmieniła, ale i od tamtych czasów lat dwadzieścia z okładem minęło. Wygląda inaczej i robi inne rzeczy. Szczerze powiem, że nawet nie wiem, co ona teraz robi. Od czasu do czasu portale publikują durny artykuł, który jest komentarzem do tego, co Joanna wstawia na swoim Instagramie. A publikuje głównie zdjęcia z różnych podróży. Wdzięczy się na nich, zwiewnie odziana, robi miny i opatruje wszystko dość infantylnymi komentarzami. Osobiście odnoszę wrażenie, że ona zupełnie nic nie robi, tylko sobie jeździ i się fotografuje. I wiecie co? Powiewa mi to. Jak ma kasę i czas, to niech sobie jeździ i pozuje. Widocznie ma tyle pieniędzy, żeby tak sobie żyć. Dla mnie git. Ale nie dla tych, którzy pod artykułem zamieszczają komentarze.
A to, że glonojad. Że ponaciągana. Że wygląda jak z plastiku. Że dałaby sobie spokój. Że stara. I że pustak. Proszę was. Dajcie żyć.

Że glonojad? I co z tego? A może jej się tak podoba? Każdy ma prawo wyglądać tak, jak chce. Powiem wam, że w Serbii takie mocno napompowane usta to akurat szczyt szyku. Że ponaciągana? Fakt, widać, że trochę przy urodzie majstrowała, ale co komu do tego? Może nie wygląda tak świeżo, jak w “Panoramie”, ale daleko jej do Michaela Jacksona. Stara? A co, każdy będzie wiecznie młody? No i pustak? A czemu, ludzie, uważacie, że jest durna? Znacie ją? Gadaliście z nią? Pięć klas ma? Rowy łopatą kopie? Akurat jest dokładnie odwrotnie, bo ma w głowie nieźle poukładane. Książki pisze. A ty, jeden z drugim, ile w życiu słów z sensem napisałeś? 

Lansuje się? Pokazuje? Taki sobie znalazła sposób na życie. Takie miejsce dla siebie. Nikomu nie zabiera i nie słyszałem, żeby kogokolwiek obrażała. Publikuje swoje zdjęcia z różnych miejsc, owszem, na wszystkich robi mocno wystający dzióbek i komu to przeszkadza? Kogo i dlaczego to obraża, żeby wiadro pomyj wylewać?

Po trzecie

Każdy szuka swojego miejsca na świecie. I każdy ma prawo robić to, co chce. Pod warunkiem, że nie krzywdzi i nie obraża innych. Świat i media są takie pojemne, że każdy może znaleźć w nich swoją niszę. Najpierw wystarczy tylko mieć na siebie pomysł. A potem już tylko wystarczy to zrobić. Tyle tylko, że nie każdemu się chce.

Bardzo łatwo i fajnie jest siedzieć przed telewizorem i żreć sobie czipsy. Niewiele to kosztuje, a jest takie przyjemne. Albo wieczorem przy komputerze, przeskakiwać ze strony na stronę, śliniąc się i wypisując komentarze, które w gruncie rzeczy niczemu nie służą, a więc są tylko i wyłącznie stratą czasu. Bo żeby coś zrobić, trzeba w to zainwestować. Znacznie łatwiej jest tłumaczyć się przed sobą i wylewać przy okazji brudy na innych. A Doda, to nie umie śpiewać, poza tym ponaciągana i pustak. A Wojewódzki to pomarszczony dziadek, cham z wybujałym ego. Lewandowski nie potrafi grać w piłkę, a Gołota to tchórz i kiepski bokser. Tyle że każdy z nich coś próbuje, czy próbował zrobić, a ludzie wypisujący durne komentarze nigdy nie zrobili i nie zrobią nic. Próbują polepszyć swoje samopoczucie przez dopiekanie innym. Przez umniejszanie ich osiągnięć. Patrzę na to i słyszę, jak chlupią w tych ludziach kompleksy. Tym bardziej, że są bezpieczni za barierą ekranu. Zadowoleni, bo komuś, w ich mniemaniu, dowalili. Na ulicy nie mogliby tego zrobić. Albo dostaliby w gębę, albo dostaliby wyrok. Taka covidowa odwaga, gdzie można robić do ludzi głupie miny, bo i tak nic nie widzą pod maseczką.

Wszyscy narzekają, że nie ma dnia bez Cichopek, że Nergal to nie jest prawdziwy metal, że pseudo gwiazdy tamto, a Zenek Martyniuk to w ogóle. A przecież to popyt kreuje podaż, nie inaczej. Celebryci się lansują i tym właśnie żyją media. I ludzie to oglądają. Gdyby nie oglądali, gdyby się nie interesowali, nie byłoby celebrytów. Czyli ludzi, którzy nic nie zrobili, a są znani tylko dlatego, że sami się lansują. Śmieszne to wszystko, tanie i nędzne. Przykre, że ludzie tak muszą stale dopiekać sobie nawzajem, zamiast zająć się swoim własnym życiem.

Gdyby pozwolić innym żyć w spokoju i po swojemu, świat stałby się lepszym miejscem. Tak sobie też jakoś myślę, że gdyby wziąć i zebrać te wszystkie godziny, które trwonimy na głupotach, kłótniach i walkach i gdyby do tego dodać te wszystkie pieniądze, które wydajemy na głupoty, wojny i zbrojenia, to już dawno skolonizowalibyśmy galaktykę. A może i więcej.

Fora internetowe są potrzebne. Komentarze są potrzebne. Pozwalają nam widzieć, co inni myślą. I naprawdę czasami są bardzo dobre. Bardziej treściwe, niż poprzedzające je artykuły. Fajnie się je czyta. Nieprzyjemnie czyta się te inne, pełne żółci, zawiści i kompleksów. Nikt nie lubi wąchać wiadra pełnego pomyj.

Zostawcie wreszcie te dziewczyny w spokoju. One tylko chcą żyć sobie swoim własnym życiem. I mają do tego pełne prawo. Tak jak każdy z nas. Zresztą, każdemu się podoba to, co mu się podoba. O gustach się podobno nie dyskutuje.

Post Scriptum, czyli pozdrawiam Freda

Kilka dni minęło i znowu kliknąłem. Teraz już Polacy wyfrunęli z Kataru i okazuje się, że żona naszego najlepszego piłkarza opala się gdzie indziej. Co ciekawe doniesienie to było zamieszczone nie w Pomponiku, ale w serwisie sportowym.

“Lewandowska leży na plaży w skąpym bikini. Internauci toną w zachwytach”. Taki tytuł. Nie przesadzam. Naprawdę taki był.

Rzeczywiście, leży sobie na plaży. Tym razem na Malediwach. Ładnie upozowana, głowa tak trochę przekrzywiona, w ciemnych okularach. Znowu, tak sam z siebie, to bym nie zgadł kto to taki. Wyrzeźbiona, opalona, w tej pozycji to i cycuś jakiś taki większy. Jest też bikini, nie to samo co poprzednio, widać, że kilka par majciochów na wakacje zabiera.

Dla mnie najciekawsze w tym było to, że w tym starannie wystylizowanym zdjęciu pojawiła się butelka tego samego smarowidła. Sprawdziłem. To samo. A więc miałem rację. Tu nie chodzi o Annę, ani nawet o bikini. Ba! Jak robię sobie półnagie zdjęcia na plaży, nigdy nie trzymam mojego NIvea z Bootsa frontem do obiektywu. Nigdy go tam nie ma, bo leży koło leżaka, albo i w pokoju został. A tu jest. Czyli chodzi o zgrabnie umieszczoną reklamę. Product placement, za który znane marki znanym twarzom sporo płacą.

Pod zdjęciem z Instagrama wyraźnie widać ponad osiemdziesiąt osiem tysięcy “lajków” (znowu ta piękna polska nowomowa, jakbyśmy, jako te gęsi, własnego języka nie mieli. Lajkujesz albo hejtujesz. Piszesz komentsy. I ranujesz po parku). Czyli, sporo tych lajków. Zresztą, wyraźnie widać, ilu Anna ma “followersów”. Też sporo, pozazdrościć. Fajnie na tym Instagramie. Ludzie cię obserwują, lubią i wstawiają same pozytywne komentarze. A potem takie coś biorą i robią z tego przedruk na popularnym portalu (a może zgodnie z obowiązującą linią nowomowy: w popularnym portalu?) i wtedy się zaczyna. Bo może zobaczyć to każdy i każdemu wolno to skomentować.

Na zachodzie bez zmian. To samo, co poprzednio. Plus kiepskie teksty typu “internauci raczej toną w wymiocinach”. Ileż można czytać o braku talii, cyckach, wiórach i pustakach? Naprawdę nic innego już nie ma? Okazuje się, że czasami jest. To jest ten mały procent ludzi, którzy komentują inteligentnie, czasami z domieszką finezyjnego dowcipu. Niejaki Fred, odnosząc się do tytułu (“Lewandowska leży na plaży w skąpym bikini”) komentuje:

"W skąpym bikini" - a jak wygląda bikini "nie skąpe"? Ma nogawki i rękawy?

Pozdrawiam Freda. Pozdrawiam inteligentnych.




Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Jak polubić coś, czego się nie lubi

Historia ta, jak wiele innych, zaczyna się od papieru toaletowego. No dobrze, może nie aż tak wiele historii zaczyna się w ten sposób, ale ta właśnie o tym będzie. Przynajmniej w jakimś stopniu. Jest wiele rodzajów papieru toaletowego. Mięciutkie jak jedwab albo te bardziej szorstkie, z poślizgiem lub bez, pachnące, gładkie lub wytłoczone, kolorowe, z nadrukami, grube, cienkie, wielowarstwowe. Nie ma sensu się w to zagłębiać a to, co kto lubi i dlaczego, niech pozostanie za zamkniętymi drzwiami łazienki. Dla mnie w tej chwili ważny jest inny podział, bardzo przyziemny. Zasadniczo bowiem papiery dzielą się na mięciutkie, rozkosznie pieszczące każdy zakamarek papiery typu “pupuś” i szorstkie, bezlitosne papiery typu “dragon”. Na marginesie wspomnę, że teraz prawdziwych “dragonów” już nie ma. Odeszły w niebyt razem z latami osiemdziesiątymi. A działo się wtedy... Czysty luksus Papier toaletowy był luksusem. Stało się po niego w ogromnych kolejkach, można było ewentualnie dostać go na przy

Łypacz Powszechny 6

Miało już nie być więcej Łypacza. Tematów niby mnóstwo, ale przecież nieładnie naśmiewać się z innych. Zwłaszcza z tych bardziej niezwykłych umysłowo, czy też może zwykłych inaczej. Albo po prostu najzwyklejszych. Z drugiej strony mówią, że głupców nie sieją, więc skoro ktoś nie wie, gdzie jego miejsce, to niech się liczy. Nazbierało się trochę starego materiału. Nie ma kiedy tego wszystkiego obrabiać. Oglądanie i czytanie tego, co człowieka osacza byłoby robotą na pełny etat. Tego niestety zrobić się nie da. Czasem trzeba normalnie pożyć. Zrobić dzieciom kotleta, czy naleśniki. Iść na spacer. Takie tam. Zaczynamy. Na początek z przytupem. „Wall Street Journal” podsumowuje dwa i pół roku wojny na dalekim wschodzie Ukrainy, publikując bilans strat w ludziach. Ukraińcy od razu zareagowali, bo oni bezbłędnie reagują na takie rzeczy. Napisali, że to mocno przesadzone, bo w ciągu ostatnich dwóch lat zarejestrowali około 19 tysięcy zgonów. Cóż, gdyby od samego początku rzetelnie zbierali swo

Ofensywne ultimatum

Dnia 6 sierpnia 2024 armia ukraińska weszła na terytorium Rosji. W błyskawicznym i brawurowym ataku na przygraniczne tereny zajęła 1000 km kwadratowych i przejęła kontrolę nad kilkudziesięcioma miejscowościami obwodu kurskiego. W Rosji, zaskoczonej i upokorzonej, zapanował chaos. Media określają ukraińską akcję jako ofensywę. Doskonale zorganizowaną i tak tajną, że „ o planach Kijowa nie uprzedzono amerykańskich urzędników ”. Ukraińska ofensywa w obwodzie kurskim Zgromadzono spore siły w ludziach i sprzęcie. Cel operacji był jasny: „odwrócenie dynamiki wojny”. Ukraińcy weszli z przygranicznego obwodu sumskiego i pędzili przez Rosję, wchodząc jak nóż w masło. Wszystko przy użyciu sprzętu dostarczonego przez NATO. Po czym stanęli. W międzyczasie minęły dwa tygodnie. A oni stoją, prawie tak samo, jak stali. W polskich mediach czytamy o chaosie w Rosji. O nieprawdopodobnych stratach wroga, o tysiącach jeńców i o kolejnych miejscowościach wyzwalanych spod moskiewskiego jarzma. O fantastyczn

Opowieści nienachalne: Paweł i Gaweł 2.0

Dziś w cyklu „Opowieści nienachalne” zapraszam na odrobinę klasyki, choć w nowym, uwspółcześnionym wydaniu. Będzie to odświeżona i dopasowana do nowej rzeczywistości wersja wierszowanej bajki Aleksandra Fredry „Paweł i Gaweł”, słusznie uznawanej za kanon polskiej literatury dziecięcej. Wersja oryginalna Paweł i Gaweł w jednym stali domu, Paweł na górze, a Gaweł na dole; Paweł, spokojny, nie wadził nikomu, Gaweł najdziksze wymyślał swawole. Ciągle polował po swoim pokoju: To pies, to zając - między stoły, stołki Gonił, uciekał, wywracał koziołki, Strzelał i trąbił, i krzyczał do znoju. Znosił to Paweł, nareszcie nie może; Schodzi do Gawła i prosi w pokorze: „Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco, Bo mi na górze szyby z okien lecą”. A na to Gaweł: „Wolnoć, Tomku, W swoim domku”. Cóż było mówić? Paweł ani pisnął, Wrócił do siebie i czapkę nacisnął. Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie, A tu z powały coś mu na nos kapie. Zerwał się z łóżka i pędzi na górę. Stuk! Puk! - Zamknięto. Spogl

Wilki i ludzie

Wojna na dalekim, dalekim wschodzie Ukrainy spowodowała, że w mediach zaroiło się od różnej maści specjalistów od wojskowości, polityki, geopolityki. W zasadzie od wszystkiego. Wpychają się gdzie tylko mogą i gadają. A media są bardzo pojemne, bo przecież codziennie trzeba serwować coś nowego. Właśnie dlatego każdy ma dla siebie tych kilka minut. Dzisiaj nie trzeba zbyt wiele, żeby być specjalistą, bo przecież jesteś nie tym, kim jesteś, ale tym, kim jesteś, że mówisz. To takie proste. Oto gościu zakłada sobie jednoosobową działalność gospodarczą i mówi, że jest CEO firmy. Ktoś macha ledwie przysłoniętymi cyckami i filmuje to telefonem – content creator. Ktoś inny zakłada think tank, tak sobie, bo przecież każdemu wolno i od razu media swobodnie cytują jego przemyślenia, bo przecież się zna, w dodatku książki pisze, czyli wie, bo jakby nie wiedział, to by nie pisał i nikt by mu tego nie wydawał. Na tle bandy samozwańczych ekspertów od niczego ciekawie wygląda banda ekspertów od wojsko